Hoe ik per ongeluk ondernemer werd
Laatste update: 28-02-2023
Leestijd: 5 min
Door: Lotty Rothuizen
Als ik op LinkedIn kijk, is er altijd wel íemand in mijn tijdlijn die trots vertelt dat ‘ie net terug is van de KvK 🎉🥳🥂. De KvK, dáár kom je niet per ongeluk terecht. Toch overkwam het mij, lang geleden. Per ongeluk ondernemer worden, hoe dan?
Glitter & glamour
Het was 1986 toen ik de veilige thuishaven bij mijn ouders in Deventer verliet om op kamers te gaan in Breda. Zonder ouderlijk toezicht, was het snel gedaan met mijn mbo-opleiding. Met de studie, stopte ook de toelage. Wat nu? Wist ik veel!
Ik waagde een gokje, deed mee aan een modellenwedstrijd en kreeg een contract bij een modellenbureau. Ik verwachtte glitter & glamour, maar het was vooral aanpoten en investeren. Investeren in een portfolio, in set cards en test shoots. Investeren in castings en go-sees. Ik had geen cent te makken. No problem; het modellenbureau schoot alles voor.
Met het NS spoorboek op schoot
Voor de castings reisde ik veel naar mijn modellenbureau in Rotterdam en naar Amsterdam, Düsseldorf, Brussel en Parijs. Omdat ik nog geen rijbewijs had, deed ik alles met het ov. Moest ik voor een boeking om acht uur ‘s morgens aanwezig zijn in de Haarlemmer Houttuinen? Dan zat ik de avond ervoor zenuwachtig met het dikke gele NS-spoorboek op schoot om uit te zoeken hoe ik er kwam. Ik vertrok in alle vroegte op de fiets naar Station Breda om er op tijd te zijn. Tijdens de treinreis pafte ik er lustig op los. Parijs, Athene, Milaan? Met alleen een adres en routekaart kwam ik (uiteindelijk) altijd waar ik moest zijn.
Alexandra Johanna Christina Maria
Voor mijn omgeving was ik nú al succesvol en ik liet iedereen graag in die waan. Ik had alleen nog maar schulden bij het bureau en de treinkaartjes kon ik eigenlijk niet betalen. Gelukkig had ik een vriendin die op de pabo zat en haar net ingevoerde studenten ov-kaart niet nodig had. Toch wel bang voor een oplettende treinconducteur, leerde ik haar doopnamen (Alexandra Johanna Christina Maria) en geboortedatum uit m’n hoofd en reisde door het hele land.
Mijn eerste opdracht
Mijn eerste opdracht was een ‘reisje’ waar ik duizend gulden mee verdiende in vijf dagen. Een kapitaal! Met een ploeg modellen, een fotograaf en de klant vlogen we naar Turkije. Turkije was nog een exotische bestemming en ik kende niemand die er al was geweest. De shoots waren op een groot zeiljacht voor het sportmerk Rucanor. Natural look, weinig make-up en alleen fotograferen bij zonsopkomst en zonsondergang. Tussendoor kregen we de opdracht vooral lekker bruin te worden. Das whar einmahl.
Topless aan het werk
Terwijl wij topless aan dek lagen te ‘werken’ aan onze teint, werden we met argusogen bekeken door de bevolking. Marmaris was in die tijd nog geen kermis maar een pittoresk havenstadje waar geen toerist te bekennen was. Per straat was er slechts één wc. De vreemde kleuren en geuren, de stoffige straten, de kinderen in schooluniform, de kleine glaasjes çay die we in elke winkel aangeboden kregen, de zachte vriendelijkheid van de Turken… hier zou ik best aan kunnen wennen.
Nog een tijdje lijnen
Eenmaal thuisgekomen, keek ik dagelijks verwachtingsvol uit naar mijn bankafschriften bij de post. Dat betaling pas zou plaatsvinden nádat de klant het bureau had betaald, wist ik nog niet. Dat die betaling ook maanden op zich kon laten wachten, wist ik ook niet. Wat ik wél had kunnen weten is, dat er niets overbleef nadat het bureau z’n agency fee en de voorgeschoten bedragen had ingehouden. Nog een tijdje ‘lijnen’ dus.
Onderhandelen
Toen ik bij een bevriend model op bezoek was, zag ik hoe haar vader kordaat haar contracten ondertekende en met een faxmachine naar het modellenbureau stuurde. Een fáx, thuis!
Ik kom niet uit een ondernemersgezin, mijn vader was een zachtmoedige onderwijzer. Mijn ouders hadden geen idee hoe ze me konden bijstaan in deze onbekende harde wereld. Mijn zakelijke kant was nog onderontwikkeld. Ik stond niet zo sterk in mijn schoenen dat ik voor mezelf durfde op te komen, laat staan te onderhandelen.
Altijd bereikbaar zijn
Om kans te maken op werk, moest ik beschikbaar én bereikbaar zijn. Op aanvraag naar een casting gaan, kennismaken bij een fotograaf die naar je vraagt, terugkomen voor een call back, je agenda vrijhouden voor talloze opties, op tijd naar bed om er goed uit te zien, geen alcohol drinken, op je voeding letten en vooral: bij je telefoon blijven zitten zodat je geen boekingen misloopt.
Profoon TAM-21X
Inderdaad: bij je telefoon blijven zitten, want er was geen andere manier om bereikbaar te zijn. Kortom: voor de buitenwereld was ik dat fotomodel met een spannend leven, in werkelijkheid zat ik tot vervelens toe te wachten bij de telefoon. Dat probleem werd opgelost toen ik de Profoon TAM-21X aanschafte, die me mijn vrijheid teruggaf. Het antwoordapparaat was mijn futuristische en vooral geduldige secretaresse. Ze deed wat ze moest doen: op de zaak passen en boodschappen aannemen, terwijl ik tot diep in de nacht op stap ging en mijn roes uitsliep.
Boekhouding
Ondertussen hield ik – op geheel eigen wijze – mijn boekhouding bij. In een schrift schreef ik alles op, in een grote envelop zaten de bonnetjes. Voor de belastingdienst was ik nog student, van de Kamer van Koophandel had ik nog nooit gehoord. Toen het tijd werd voor de belastingaangifte, belde ik de belastingtelefoon voor advies. De meneer die ik aan de lijn had, nodigde me vriendelijk uit om met al mijn spulletjes langs te komen.
Parttime ondernemer
Onder het genot van een kopje koffie stelde hij mij vragen, deed hij mijn héle administratie en vulde daarna mijn aangifte in. Tot mijn verrassing stelde hij vast dat ik parttime ondernemer was en adviseerde me ook een uitkering aan te vragen omdat ik daar inmiddels recht op had.
Zo fietste ik – als parttime ondernemer – in één rechte lijn van het Belastingkantoor naar de Sociale Dienst.
Wauw, ik was ondernemer! Eéntje zonder werk, nóg wel.
Hergebruik van deze column zonder toestemming is uitdrukkelijk verboden.
